Nie lada wyzwanie z tym Hitchcockiem. I to nie tyczy się tylko Marnie, no ale spróbujmy:
Przewidywalny - jasne
Naiwne zachowania postaci - stwierdzone
Groteskowe momentami dekoracje - jak najbardziej obecne
No ale czy taką suchą metodą możemy oceniać filmy? No nie sądzę. Marnie pomimo tych wszystkich przywar ogląda się dobrze. Ma taki hitchcockowski, absolutnie niepodrabialny klimat. I składa się nań także i ten konserwatywny, archaiczny styl w jakim film jest utrzymany. Ale on by nie wystarczył, wszak w innym razie niemal każdy obraz sprzed ponad pięćdziesięciu lat byłby godzien uwagi.
Określę to być może nieprecyzyjnie: W Marnie wszystko jest na swój sposób zamglone. Trochę takie jakby senne, dla dzisiejszego widza może nawet odrobinę melancholijne. Zastosowane tu banalne zagrywki nie kłują w oczy, wpisują się niejako w konwencję. Widz oddaje się baśni (precyzując: baśni sensacyjnej - ale to chyba brzmi trochę dziwnie :/), w której przystojny i bogaty mężczyzna od tak, jak rażony piorunem, zakochuje się w pięknej, acz pokrzywdzonej przez los kobiecie.
Po latach w filmach Hitchcocka suspens na nikim już nie robi wrażenia, ale większość z nich broni się i bez tego. Marnie nie jest może największym dziełem Alfreda, ale warto dać jej szansę.
Zabawa w ocenianie: daję 6/10 (co w przyjętej przeze mnie skali ocen jest notą całkiem wysoką, żeby nie było).